Να μιλάς, να αγαπάς, να χαμογελάς!

Σήμερα το πρωί, γύρω στις έντεκα και μισή, βρισκόμουν μέσα σ' ένα λεωφορείο για να γυρίσω στο σπίτι. Από την ίδια στάση που μπήκα κι εγώ, μπήκαν δύο μαμάδες με τα παιδιά τους στο καρότσι και άλλη μία που κρατούσε το μικρό της στα χέρια, έκατσε σε μια θέση, αλλά αυτό φαινόταν πως κάτι είχε, πιθανότατα ήταν άρρωστο.

Καθώς περνούσαμε στάσεις, η μία εκ των δύο μαμάδων που είχε καρότσι, κατέβηκε. Μέχρι που ήρθε η ώρα να κατέβει και η μαμά που είχε το παιδί στα χέρια της. Όταν σηκώθηκε, κάτι μουρμούριζε, φαινόταν ανήσυχη. 

Σταμάτησε το λεωφορείο, εκείνη είχε φτάσει ήδη στο δρόμο και η κυρία με το καρότσι μέσα απ' το λεωφορείο της φώναξε "περαστικά". Για μια στιγμή, η πρώτη σάστισε και της ζήτησε να επαναλάβει τι είπε. Και επαναλαμβάνει.

Θα μου πεις ποιο είναι το αποτέλεσμα; Γιατί το γράφω; Έχει νόημα;

Μετά απ' αυτό το σκηνικό, οι δυο μαμάδες χαμογελούσαν, η μία εντός και η άλλη εκτός λεωφορείου.

Μία μικρή στιγμή ευγένειας της μίας, μία αυθόρμητη κίνηση που δεν της κόστισε τίποτα. Αντιθέτως κέρδισε. Κέρδισε μία στιγμή χαράς βλέποντας την ανταπόκριση της άλλης μαμάς και πως της πρόσφερε ένα μικρό χαμόγελο στη δύσκολη καθημερινότητα που φαίνεται πως είχε.

Δεν κόστισε τίποτα απολύτως, και πρέπει σιγασ σιγά να επιδιδόμαστε σε τόσες ευγενικές κινήσεις που να μη μας φαίνεται περίεργο το ότι ένας άγνωστος μας είπε μια καλή κουβέντα. 

Giwta Ar.. :**