Ιστορίες του καφενέ-Καφενές οδού ευτυχίας

     Χαμός στο καφενείο. Από τότε που έμεινε εκείνη η διάσημη τραγουδίστρια στην περιοχή, οι δρόμοι κάθε μέρα είναι ασφυκτικά γεμάτοι. Έλληνες και ξένοι, χαμογελαστοί και θλιμμένοι, όλοι περνούν από τα σοκάκια της περιοχής και οι περισσότεροι απ' αυτούς έχουν κάτσει στο καφενείο για να πιουν το καφεδάκι τους το πρωί ή για να τσιμπήσουν ένα μεζεδάκι το βράδυ.

     Το καφενείο... αυτό το καφενείο δεν είναι ένα απλό μαγαζί. Πολλοί όταν ακούν αυτή τη λέξη σκέφτονται πως θα πηγαίνουν μόνο άντρες μεγάλοι σε ηλικία που θέλουν να παίξουν τάβλι και να πιουν το ουζάκι τους. Φυσικά το καφενείο προσφέρει και τα δύο, αλλά η διαφορά του είναι πως οι μόνιμοι θαμώνες του είναι άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας. Να, τους τελευταίους δύο μήνες έρχεται τακτικά τα πρωινά μία παρέα παιδιών τα οποία μόλις τελείωσαν το Λύκειο και μαγεύτηκαν από το χώρο. Και ποιος βέβαια δε θα μαγευόταν, ιδιαίτερα μετά την ανακαίνιση που έγινε..

     Ένας όμορφος χώρος με άσπρα και μαύρα πλακάκια, πάτωμα όμοιο με σκακιέρα. Μερικά ξύλινα τραπεζάκια τα οποία κοσμούν καθημερινά φρέσκα λουλούδια. Τα πρωινά έπαιζε χαλαρή μουσική και το βράδυ μετατρεπόταν σε ένα υπέροχο κουτούκι και να σου τα τσιφτετέλια, να σου τα ζεϊμπέκικα, όλοι γλεντούσαν.

     Ο κυρ Μιχάλης είχε απαγορεύσει αυστηρά την τηλεόραση στο μαγαζί του. Ούτε είχε σύνδεση με το internet. Όλες αυτές οι "τεχνολογίες", όπως τις έλεγε, τον εκνεύριζαν. Αυτός είχε μάθει να ζει δίπλα στη θάλασσα, να της μιλάει όταν η ψυχή του ήταν φουρτουνιασμένη, ιδιαίτερα μετά το θάνατο της γυναίκας του. Παιδιά δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν, αλλά την κυρά Ελένη την αγάπησε πολύ.

     Τα χρόνια όμως έχουν περάσει. Το νησί του μέρα με τη μέρα γίνεται και πιο γνωστό, Βέβαια η Κρήτη είναι γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες. Μα ο κυρ Μιχάλης αδιαφορεί για το παρελθόν. Πιστεύει πως τον κρατάει πίσω και μόνο αυτό δε θέλει. Τι κι αν νοσταλγεί που και που στιγμές ωραίες; Ανθρώπινο δε είναι; Εξάλλου σ' αυτό το καφενείο έχει ζήσει υπέροχες στιγμές.

     Ο κυρ Μιχάλης λοιπόν έχει πια μεγαλώσει. Το καλοκαίρι το καφενείο μεγαλώνει, καθώς οι τζαμαρίες ανοίγουν και μπροστά στους ανθρώπους παρουσιάζεται μία αυλή με δέντρα αρκετά ψηλά για να κρύβουν τον ήλιο και να δροσίζουν τους επισκέπτες καθώς και πολλές γλάστρες με διάφορα φυτά και λουλούδια και κυρίως γιασεμιά πλημμυρίζουν το χώρο με την υπέροχη μυρωδιά τους. Το καλοκαίρι το καφενείο ομορφαίνει ακόμα περισσότερο.

Με την κίνηση που επικρατεί τον τελευταίο καιρό, ο κυρ Μιχάλης δύσκολα τα βγάζει μόνος του πέρα. Τρέχει πάνω-κάτω για να τα προλάβει όλα, μα τα πόδια του έχουν αρχίσει να τον πονάνε. "Αν ήταν εδώ η Ελένη μου", σκέφτεται πολλές φορές, "θα μου έδινε δύναμη και θα τα κατάφερνα καλύτερα". Μα τέτοιες σκέψεις τις απομακρύνει με ταχύτητα φωτός από το μυαλό του για να αφοσιωθεί ξανά στη δουλειά του. Ωστόσο ένα βράδυ, αφ' ότου έφυγε και ο τελευταίος πελάτης, αποφάσισε να κολλήσει ένα χαρτί στο τζάμι που τελικά λειτούργησε ως "σανίδα σωτηρίας".


"Ζητούνται άτομα για να δουλέψουν στο μαγαζί" διάβασε σιωπηλά η Λουκία στο χαρτί που ήταν κολλημένο στο τζάμι και γρήγορα κατευθύνθηκε προς την παρέα της.
-Παιδιά, είδατε τι έχει κολλήσει ο κυρ Μιχάλης στο τζάμι; , ρώτησε η Λουκία.
-Τι; Καμιά αφίσα των Guns 'n' Roses; ειρωνεύτηκε ο Στέφανος.
-Ηλίθιε! Ο άνθρωπος ζητάει άτομα για το μαγαζί!!
-Σοβαρά μιλάς; πετάχτηκε η Ανθή.
-Ναι ρε. Πηγαίνετε να δείτε αν δε με πιστεύετε!
-Ωραία, και τι μας το λες; ξανά είπε ο Στέφανος.
-Σκεφτόμουν, απάντησε η Λουκία, μήπως να πηγαίναμε να του πούμε να μας προσλάβει. Και οι τέσσερις δεν ψάχνουμε μία δουλειά να κάνουμε παράλληλα με τις σπουδές μας που θα ξεκινήσουμε;
-Μα πας καλά; Εδώ θα δουλέψουμε; αντέτεινε ο Στέφανος.
-Γιατί ρε Στέφανε; Σε χαλάει; Ένα μήνα δεν ψάχνεις στις εφημερίδες; Όλοι προϋπηρεσία θέλουν και κανένας μας δεν έχει. Τι λέτε; Να πάμε να του το πούμε;
-Δήμο, εσύ δε μιλάς; τώρα μίλησε η Ανθή.
-Τι να πω; απάντησε. Ο κυρ Μιχάλης μας συμπαθεί. Δύο μήνες τώρα είμαστε συνέχεια εδώ, το περιβάλλον είναι ωραίο.. δεν έχουμε να χάσουμε κάτι αν τον ρωτήσουμε.
-Μπράβο βρε Δήμο μου! Γι' αυτό σ' αγαπώ εγώ, γιατί είσαι λογικός!!! ενθουσιάστηκε η Λουκία
-Μα ελάτε ρε παιδιά!!!! παραπονέθηκε πάλι ο Στέφανος. Και τέλος πάντων, με τις σπουδές μας τι θα γίνει;
-Φαντάζομαι πως αν μας προσλάβει και τους τέσσερις, θα μπορέσουμε να μοιράσουμε τις δουλειές και δε θα έχουμε κανένα πρόβλημα με τους χρόνους μας. Είπε ήρεμα η Ανθή.
-Εξάλλου, φαίνεται πόσο πολύ κουράζεται ο κυρ Μιχάλης. Γιατί να μην τον βοηθήσουμε; είπε η Λουκία.

     Αφού λοιπόν πείστηκε και ο Στέφανος -με δυσκολία βέβαια-, σηκώθηκαν από το τραπέζι τους και πήγαν μέσα στο μαγαζί όπου ο κυρ Μιχάλης ετοιμαζόταν να πάει να τους πάρει παραγγελία. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα με την προοπτική να δουλέψουν σ' αυτόν τον καφενέ, τον "καφενέ οδού ευτυχίας".
Το χαμόγελό τους όμως πάγωσε στην απάντηση του κυρ Μιχάλη.
-Δεν πάτε καλά μου φαίνεται.
Μετά από κάποια δευτερόλεπτα η Λουκία πετάχτηκε.
-Γιατί κύριε Μιχάλη; Επειδή δεν έχουμε εμπειρία; Μα αν δε μας προσλάβει κανείς, πώς θα αποκτήσουμε εμπειρία;
-Δεν είναι αυτό το πρόβλημα παιδιά μου.
-Τότε; ρώτησε ο Δήμος.
-Παιδιά, εσείς τώρα θα αρχίσετε τις σπουδές σας. Πρέπει να είστε αφοσιωμένοι στα μαθήματα σας και όχι να δουλεύετε από 'δω και από 'κει! Να διαβάζετε πρέπει και όχι να δουλεύετε!
-Εμείς θέλουμε να διευκολύνουμε τους γονείς μας και να βγάζουμε ένα χαρτζιλίκι. Αν δε μας προσλάβετε εσείς, σίγουρα κάπου αλλού θα δουλέψουμε.

     Και σιγά σιγά κατάφεραν τα παιδιά να πείσουν τον κυρ Μιχάλη να δουλέψουν γι' αυτόν.
Τον άφησαν να ξεκουραστεί και ανέλαβαν να οργανώσουν το πώς θα δουλεύουν. Δηλαδή ο Δήμος τα κανόνισε όλα, ο ορθολογιστής της παρέας με την πολύτιμη βοήθεια της Ανθής.
Η Ανθή ήταν μία ήρεμη δύναμη που βρισκόταν δίπλα σε όλους, τους βοηθούσε στα προβλήματά τους και φυσικά στήριζε το Δήμο που τα έβρισκε σκούρα με την ενθουσιώδη Λουκία και τον ψηλομύτη Στέφανο.
    Μέχρι να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, τα παιδιά ήταν κάθε μέρα στο μαγαζί και τα πόστα εναλλάσσονταν σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε φτιάξει ο Δήμος.
Ο Στέφανος μονίμως γκρίνιαζε διότι τίποτα δεν του άρεσε. Όταν ήταν στο ταμείο "γιατί είμαι στο ταμείο σήμερα;" . Όταν ήταν σερβιτόρος "γιατί σερβίρω εγώ σήμερα;". Ποιος τον άκουγε μάλιστα όταν ήταν στη λάντζα. Ήταν βλέπεις μεγαλωμένος στα πούπουλα. Οι γονείς του τον είχαν μη βρέξει και μη στάξει. Μοναχοπαίδι βλέπεις, κακομαθημένο από κούνια.
 Όλοι οι άλλοι συμβιβάζονταν με τους "κανονισμούς" του μαγαζιού.
     Έτσι λοιπόν περνούσαν τα χρόνια ήρεμα. Τα παιδιά αγάπησαν το μαγαζί και πιο πολύ τον κυρ Μιχάλη που είχε πάντα ένα γλυκό λόγο να τους πει.
Τελείωσαν τις σπουδές τους και προσπάθησαν να βρουν δουλειά πάνω στο αντικείμενο τους. Μα ό,τι κι αν έβρισκαν δεν αρκούσε για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Γι' αυτό και συνέχισαν να δουλεύουν παράλληλα στον καφενέ του κυρ Μιχάλη. Εξάλλου δύσκολα μπορούσαν να αποχωριστούν αυτό το μαγαζί που είχε γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Η Λουκία και η Ανθή φρόντιζαν πάντα τη διακόσμηση του μαγαζιού βάζοντας τις δικές τους γυναικείες πινελιές. Τα γιασεμιά για χρόνια συνέχισαν να γεμίζουν το χώρο με την υπέροχη μυρωδιά τους. Ο Δήμος από την άλλη προσπαθούσε να συνετίσει το Στέφανο και να τον κάνει να δει σοβαρά αυτή τη δουλειά. Μια μέρα μάλιστα είχαν τσακωθεί άσχημα. Ο Δήμος τότε έφυγε απ' το μαγαζί και εξαφανίστηκε για δύο μέρες. Τα τελευταία του λόγια προς το Στέφανο πριν φύγει ήταν: " αν δεν είσαι ικανός να μας βοηθήσεις στο μαγαζί, φύγε! Την τεμπελιά και τη γκρίνια σου την ανέχτηκα τόσα χρόνια, αλλά όχι πια! Ως εδώ! Σε βαρέθηκα!"
Όλοι είχαν τρομάξει με την αντίδραση του Δήμου γιατί αυτός πάντα ήταν υπομονετικός και σπάνια έχανε το μέτρο. Η διήμερη εξαφάνισή του φαίνεται πως ταρακούνησε το Στέφανο ο οποίος άρχισε να φέρεται πιο υπεύθυνα και να βοηθάει στο μαγαζί περισσότερο.
     Ο κυρ Μιχάλης ένιωθε ευτυχισμένος ανάμεσά τους γιατί ήταν σαν ο Θεός να του έστειλε τα παιδιά που τόσα χρόνια στερήθηκε. Τον βοήθησαν και τον αγάπησαν σα να ήταν ο ίδιος πατέρας τους και μακάριζε την τύχη του.
     Ο καιρός περνούσε. Ο Δήμος παντρεύτηκε την όμορφη και ήρεμη Ανθή, ενώ μετά από κάποια χρόνια η Λουκία και ο Στέφανος έβαλαν κι αυτοί την κουλούρα.
Μέσα σ' εκείνο το καφενείο έζησαν τα πάντα. Ο κυρ Μιχάλης πρόλαβε να δει τα "εγγόνια" του και έπειτα πήγε να βρει τη γυναίκα του που τόσο του είχε λείψει.
Τα ζευγάρια είχαν μεγάλα αποθέματα χαράς και έτσι μπόρεσαν να ξεπεράσουν το θάνατο που τους χτύπησε την πόρτα. Ο "καφενές της οδού ευτυχίας" ήταν πλέον οικογενειακή υπόθεση...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στις Ιστορίες του καφενέ #2 που διοργανώνει η πριγκίπισσα της μπλογκόσφαιρας, η Αριστέα!

Η ιδέα ουσιαστικά ανήκει στη Μαρία Κανελλάκη.

Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία και να καταφέρατε να τη διαβάσετε με ευχαρίστηση. Είναι η πρώτη μου απόπειρα να γράψω μια τέτοια ιστορία και μακάρι να μου δοθεί κι άλλη ευκαιρία για να μπορέσω να βελτιωθώ.

Τα blogs που συμμετέχουν είναι τα εξής:

Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενήθηκε ήδη από την Αριστέα
Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Κλαυδία,http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Λάχεσις,http://epilogh.blogspot.gr/
Rylie,http://pepperychaos.blogspot.gr/
Ινώ, Σκιάθος, φιλοξενείται από την Αριστέα
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/
Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/
Ελένη Φλογερά,http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Μαζεστίξ, http://toixo-toixo.blogspot.gr/
Σμαραγδένια,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Christina Andromeda, http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

 

Καλό ξημέρωμα!

Giwta Ar.. :**