Santa's tale*

Μια φορά κι έναν καιρό έμεναν σε μία πόλη δύο μικρά πλασματάκια. Η Κατερίνα και η Αιμιλία. Από μικρές ήταν πάντα μαζί. Στη γειτονιά, στο σχολείο, στις γιορτές, στις χαρές, στις λύπες. Βλέπεις οι γονείς τους ήταν γείτονες και φίλοι. Πώς να μη σμίξουν τα δύο συνομήλικα κορίτσια;

Η Κατερίνα ήταν η κλασική Barbie. Από μικρή ήταν ψηλόλιγνη με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια. Οι γονείς της τη μεγάλωσαν με μπαλέτο και Γαλλικά, όπως άρμοζε σε μία μικρή κυρία της οικογενείας τους. Φυσικά δεν παρέλειψαν να της διδάξουν το savoir vivre γιατί ήθελαν όταν μεγαλώσει να είναι μία ευπρεπής και ευγενική κυρία
Στην αντίπερα όχθη ήταν η Αιμιλία. Ένα κορίτσι ακριβώς αντίθετο από τη φίλη της. Μελαχρινή με πράσινα μάτια και όχι τόσο ψηλή. Από μικρή κιόλας δεν άφηνε τους γονείς της να αποφασίζουν γι' αυτήν. Στην Πέμπτη Δημοτικού ξεκίνησε Γερμανικά που τα λάτρευε και έπειτα από δύο χρόνια ξεκίνησε box. Η επιλογή αυτή της Αιμιλία σόκαρε τους γονείς της μιας και θεωρούσαν το συγκεκριμένο άθλημα αντρικό. Ωστόσο από την Αιμιλία δεν έλειπε σίγουρα η θηλυκότητα.

Τα δύο κορίτσια λοιπόν από την Πρώτη Δημοτικού μέχρι και την Τρίτη Λυκείου ήταν στην ίδια τάξη, κάθονταν στο ίδιο θρανίο και μοιράζονταν μεταξύ τους όσα μοιράζονται δυο φίλες καλές. Μιλούσαν για τα προβλήματά τους στα μαθήματα, για τα αγόρια που σκέφτονταν και πάντα συμβούλευαν η μία την άλλη. Είχαν φτάσει στο σημείο ακόμα και η σιωπή τους να μην είναι άβολη. Αντιθέτως, την αγαπούσαν.
Από τα έξι τους χρόνια μέχρι τα 18 τους, που τέλειωσαν το σχολείο, ήταν συνέχεια μαζί. Ακόμα και όταν δεν ήταν, η παρουσία της μίας στη ζωή της άλλης ήταν αισθητή.
Τσακωμούς φυσικά και είχαν, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε φιλία. Οι γονείς της Κατερίνας την είχαν κάνει σαν ένα άβουλο ον. Ευγενικό μεν, άβουλο δε. Αυτό ήταν που εκνεύριζε πολύ την Αιμιλία η οποία ήταν ισχυρογνώμων και ήδη απ' το Δημοτικό είχε βάλει τα όρια της. Ο μεγάλος τους τσακωμός έγινε στην Τρίτη Λυκείου που έδιναν και οι δύο Πανελλήνιες και τα νεύρα ήταν τεταμένα λόγω της πίεσης. Η Αιμιλία έλεγε στην Κατερίνα να πάρει επιτέλους τη ζωή στα χέρια της, η τελευταία νευρίαζε και κατέληγαν να μαλώνουν κάθε μέρα. Ωστόσο,φρόντισαν να τα βρουν. Η Κατερίνα δηλαδή έκανε πολλές προσπάθειες γιατί η Αιμιλία ήταν αρκετά εγωίστρια και... πώς να ρίξει εύκολα η Αιμιλία τα μούτρα της; Το σίγουρο ήταν πως η μία κάλυπτε τα κενά της άλλης. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά φιλία. Αυτό που είχε γράψει η Αιμιλία σε μία χριστουγεννιάτικη κάρτα και την είχε δωρίσει στην Κατερίνα.. "sometimes friendship is like filling your own gaps.. Thank you for filling them".

Πανελλήνιες έδωσαν και πέρασαν μάλιστα εκεί που ήθελαν. Η Κατερίνα Οδοντιατρική και η Αιμιλία Γερμανική Φιλολογία. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν σε διαφορετικές πόλεις, αυτό δεν τις εμπόδισε από το να κρατήσουν επαφές. Χριστούγεννα και Πάσχα τα περνούσαν σίγουρα μαζί, ενώ δεν παρέλειπαν να κάνουν τα ταξιδάκια τους από τη μία πόλη στην άλλη. Έβλεπαν το Λευκό Πύργο, έβλεπαν και την Ακρόπολη.
Μέχρι που αποφάσισαν να κάνουν τα μεταπτυχιακά τους, η Κατερίνα στην Αμερική και η Αιμιλία στη Γερμανία. Υποσχέθηκαν πως θα κρατήσουν επαφές παρόλο που δε θα βλέπονται πια τόσο συχνά. Και στην αρχή έτσι ήταν. Επικοινωνούσαν μέσω γραμμάτων ή e-mail. Ο καιρός όμως περνούσε. Η Κατερίνα τέλειωσε το μεταπτυχιακό της και επέστρεψε στην Ελλάδα. Η Αιμιλία αποφάσισε να μείνει στη Γερμανία και να εργαστεί εκεί.
Έτσι σταδιακά άρχισαν να χάνονται οι επαφές τους. Που και που έστελναν ένα e-mail και κάποιες φωτογραφίες τους οι οποίες με το πέρασμα των χρόνων αραίωσαν ώσπου κόπηκαν τελείως. Έγινε σαν κάτι απόλυτα φυσικό και δε φάνηκε σε καμία απ' τις δύο παράξενο παρόλο που θλίβονταν επειδή χάθηκαν.

Ήταν πλέον και οι δύο 33 ετών. Η Αιμιλία είχε να έρθει στην Ελλάδα εννιά χρόνια, όσα περίπου είχε να μιλήσει και με την κολλητή της. Στο μεταξύ, η Κατερίνα παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά, δούλευε και γενικά ζούσε ευτυχισμένη στην Ελλάδα.
Τα ίχνη της Αιμιλίας είχαν χαθεί μετά το θάνατο των γονιών της και παρόλο που η Κατερίνα ανησυχούσε πολύ, δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

Και ήρθαν τα Χριστούγεννα που τα παιδιά της Κατερίνας πήγαιναν Πρώτη Δημοτικού και επιθυμούσαν διακαώς να γράψουν γράμμα στο Άι-Βασίλη. Έτσι, πήγαν οικογενειακώς στο εμπορικό κέντρο που είχε στηθεί ένα ταχυδρομικό κουτί μέσα στο οποίο οι άνθρωποι έριχναν τα γράμματά τους για τον Άγιο.
"Έλα να γράψουμε κι εμείς ένα γράμμα" της έλεγε ο άντρας της.
"Νίκο, μη λες βλακείες. Για τα παιδιά ήρθαμε" απαντούσε εκείνη.
"Έχεις να χάσεις κάτι αν γράψεις μια επιθυμία σου;" επέμενε εκείνος.
"Δεν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Γιατί να γράψω γράμμα σε έναν Άγιο που δεν υπάρχει;"
Μέχρι που τελικά η Κατερίνα πείστηκε, πήρε χαρτί και στυλό και άρχισε να γράφει.

" Άγιε Βασίλη,

έχω αποκτήσει όλα όσα ήθελα στη ζωή μου και είμαι ευτυχισμένη. Ένα μόνο μου λείπει.. η Αιμιλία.
Εντάξει, μην κοροιδευόμαστε, δεν πιστεύω σε 'σένα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αν θέλεις να ξαναπιστέψω, φέρε πίσω την Αιμιλία υγιή και χαρούμενη. Μόνο αυτό ζητάω.

                                                                    Κατερίνα, η ορθοδοντικός με τα δίδυμα. "

Οι μήνες του νέου έτους περνούσαν και έφταναν πάλι τα Χριστούγεννα. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, τίποτα δεν είχε αλλάξει, ώσπου μια μέρα χτυπάει η πόρτα του ιατρείου της Κατερίνας και μπαίνει η Αιμιλία, η οποία ήρθε στην Ελλάδα για να μείνει. Μπορεί να ήταν μόνη, κουρασμένη και πονεμένη, αλλά τουλάχιστον ήταν υγιής. Και στο σπίτι της Κατερίνας έγινε τρικούβερτο γλέντι. Τα χαμόγελα δεν έλεγαν να σβήσουν.

Ένα βράδυ, όταν η Κατερίνα έμεινε μόνη με τον άντρα της, του λέει: "Νίκο, να στείλουμε και φέτος γράμμα στον Άγιο!"

 Μπορεί να μην είναι και τόσο ρεαλιστικό το παραμύθι (εντάξει, ο Άγιος Βασίλης δε φέρνει ανθρώπους στην πόρτα μας έτσι, απλά), ωστόσο αξίζει να πιστεύουμε σ' αυτόν ανεξαρτήτως ηλικίας.

Δεν ήθελα η τελευταία μου ανάρτηση για το 2014 να είναι αυτή η προηγούμενη με τα πολλά νεύρα. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτό το παραμύθι, το οποίο δεν είναι και τόσο καλό -αλλά τουλάχιστον το προσπάθησα- για να βοηθήσω τον εαυτό μου που τον ταλαιπωρώ με τα ψυχολογικά και υπαρξιακά μου αυτές τις μέρες, μα και για να σας αφήσω μία πιο γλυκιά γεύση από 'μένα για το 2014.

Ελπίζω να το απολαύσατε.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου, έστω και μέσω υπολογιστή.

Και για να μην είμαι αχάριστη (όταν έχουμε νεύρα και είμαστε στενοχωρημένοι τα βλέπουμε όλα μαύρα), το 2014 δεν ήταν μόνο σκατά. Μου έφερε και ωραία "πράγματα", κάποια από τα οποία μπορεί τώρα να πονάνε, μα τουλάχιστον μου τα έφερε. Προπάντων έχω την υγεία μου εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. 

Αλλά και το ότι το blog μου έγινε πιο δημοφιλές αυτό το έτος και μου δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσω με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, είναι ένα από τα "ωραία" πράγματα.

Καλή χρονιά σε όλους!!!

Giwta Ar..:**